Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ;

Έλαβα σήμερα το παρακάτω μήνυμα από ένα φίλο. Μου θύμισε πολλά... Αξίζει να το διαβάσει κανείς...

"Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζανπλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P


Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...".

Σε όλους μας θυμίζει κάτι, που ίσως τα σημερινά παιδιά δεν θα νιώσουν ποτέ...


2 σχόλια:

ntalia είπε...

Το μήνυμα πραγματικά συγκλονιστικό με μυρωδιές, χρώματα και αναμνήσεις…
Θα ήθελα όμως να δώσω και την δική μου άποψη, μιας και μου δίνεται η ευκαιρία.
Η τεχνολογία και η εποχή προχωράει προς καλά όλων μας…Οι τσακμακόπετρες έδωσαν την θέση τους στους αναπτήρες, η αλληλογραφία αντικαταστάθηκε από το τηλέφωνο, και ο πετροπόλεμος από πιο ειρηνικά και μη τραυματικά παιχνίδια. Καλώς ή κακώς έτσι έχουν τα πράγματα…
Δεν πρέπει να κατηγορούμε ως κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα γενιές παιδιών που γεννήθηκαν σε μια εποχή που τους παρέχονται όλες οι ανέσεις…Από την στιγμή που τις έχουν γιατί να μην τις χρησιμοποιήσουν;
Αυτό που έχω καταλήξει είναι ότι όλοι αναπολούμε την εποχή που ήμασταν νέοι. Σε όποια εποχή να ζούσαμε, ακόμα και στην εποχή του λίθου, τα χρόνια της νιότης μας θα τα αναπολούσαμε….Αυτό που ουσιαστικά επιζητούμε δεν είναι η εποχή αλλά η νιότη.
Κλείνοντας θέλω να υπογραμμίσω:
ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΣΑΣ ΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΩΦΕΛΗΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΝΕΣΕΙΣ ΣΑΣ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΙ…
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ….ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ…

ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΑΖΑΡΑΚΗ

Unknown είπε...

Νομίζω ότι η Κυριακή αντιλήφθηκε λάθος το νόημα του κειμένου που αναρτήθηκε από τον Αριστείδη. Μάλλον, στόχος ήταν να "ψέξει" τα βουτυρόπαιδα που μεγαλώνουμε σήμερα, και δεν μιλώ εκ του ασφαλούς... Μεγαλώνω κι εγώ, και πάντα η μητέρα μου με "μαλώνει" που δεν τα αφήνω να "ψηθούν" κατά το κοινά λεγόμενο, λέγοντάς μου το αμίμητο: «εσείς τι πάθατε;». Και μιλάμε για μια μητέρα που ακόμη και σήμερα στα 30 και κάτι μας, τρία αδέλφια, το πρώτο που μας λέει όταν πηγαίνουμε να την επισκεφθούμε είναι γιατί δεν ντυθήκαμε καλά να μην κρυώσουμε και ακόμη μας κυνηγάει μ’ ένα κουτάλι φαγητό, κι ας έχουμε φάει του σκασμού μετά από ένα οικογενειακό δείπνο! Από την άλλη βέβαια, θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν κάθε είδους καλοπέραση που για διάφορους λόγους δεν απολαύσαμε οι ίδιοι, κι ας έχουμε κατά νου πως αυτή η καλοπέραση ενοχοποιείται σήμερα για τα όσα αρνητικά ρεκόρ καταγράφονται για τα Ελληνόπουλα σε διάφορες στατιστικές και με αφορμή διάφορες παγκόσμιες ημέρες.

Αυτά τα λίγα, και με την ευκαιρία καλή αρχή στον φίλο Αριστείδη στη νέα του προσπάθεια ως blogger…