Της ψυχολόγου Μαρίας Στεργίδου
Πόσες φορές δεν έχουν ευχηθεί πολλοί άνθρωποι να υπήρχε ένας τρόπος για να «σβήσουν» από τη μνήμη τους όλα όσα τους πλήγωσαν στο παρελθόν και εξακολουθούν να τους πονάνε;
Η Α. ήταν ένας από τους ανθρώπους αυτούς, γύρω στα 40, έχοντας βγει πρόσφατα από έναν αποτυχημένο γάμο και άνεργη εδώ και λίγους μήνες.΄Ενιωθε άχρηστη σε όλους τους τομείς έχοντας χάσει παντελώς το ενδιαφέρον της για ζωή.
Δεν ήταν ότι δεν είχε ανθρώπους γύρω της, αλλά αισθανόταν ότι κανένας δεν μπορεί να την καταλάβει. Οικείο συναίσθημα για πολλούς από εμάς. Αδρανής και κλεισμένη στον εαυτό της, άλλοτε κατηγορούσε τους άλλους και άλλοτε την ίδια για τις επιλογές της. Βασική αιτία του κακού θεωρούσε το παρελθόν της και επιθυμούσε όσο τίποτα να το εξαφανίσει από τη μνήμη της.
΄Οταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στη μηχανή της λήθης (ή delete-ο-μηχανή στην ιντερνετική γλώσσα) η χαρά της ήταν απερίγραπτη! ΄Ηταν ένας σκοτεινός θάλαμος με μια τεράστια οθόνη στο βάθος και κουμπιά από κάτω, σα γιγάντιος Η/Υ. « Κοίτα που και για να ξεχάσεις ακόμα χρειάζεσαι την τεχνολογία!», σκέφτηκε. Ξαφνικά ένα μήνυμα εμφανίστηκε στην οθόνη: « Καλωσήρθατε στη μηχανή της λήθης. Μπορείτε να μπείτε σε αυτή τη διαδικασία μόνο αν είστε πραγματικά σίγουρος/η. Αν είστε πατήστε το πράσινο κουμπί».
« Φυσικά», είπε και το έκανε δίχως δεύτερη σκέψη. Δεύτερο μήνυμα ακολούθησε:
« Παρακαλώ κλείστε τα μάτια σας τώρα και σκεφτείτε όλα τα άτομα εκείνα και τις καταστάσεις που θέλετε να σβήσετε οριστικά… Προσοχή γιατί η ενέργεια αυτή θα είναι αδύνατον να αναιρεθεί.΄Εχετε όσο χρόνο χρειάζεστε».
Η καρδιά της Α. χτυπούσε σαν τρελή… Επιτέλους η στιγμή που περίμενε είχε φτάσει. « Θέλω να σβήσω τον Χ. γιατί……., εκείνη τη χρονιά γιατί, τους μήνες που έμεινα σε εκείνη την επιχείρηση γιατί…….την Κ. γιατί…εντάξει», είπε ανοίγοντας τα μάτια.
Νέο μήνυμα στην οθόνη: “ Η διαδικασία προχωρά ομαλά…παρακαλώ για τη συνέχισή της να παρακολουθήσετε το παρακάτω video…”
« Άλλο πάλι και τούτο», σκέφτηκε καρφώνοντας τα μάτια στην οθόνη…
Και ξαφνικά το παρελθόν της άρχισε να ζωντανεύει…παρακολουθούσε δικές της στιγμές από το παρελθόν με τα άτομα που ήθελε να διαγράψει, τον εαυτό της σε καταστάσεις που ήθελε να ξεχάσει αλλά…τι περίεργο! Φαινόταν ευτυχισμένη!
Μπορεί με τον πρώην σύζυγο να μην είχαν αίσια κατάληξη αλλά ζήσανε κάποια χρόνια όμορφα. Η προηγούμενη εργασία της δεν ήταν ιδανική αλλά μέσω αυτής γνώρισε τη Σ., την κολλητή της φίλη μέχρι και σήμερα. Ακόμα και η σοβαρή ασθένεια της μητέρας της που ευτυχώς ξεπεράστηκε δεν έμοιαζε πια με κατάρα, αφού για πρώτη φορά ήρθαν τόσο κοντά οι δυο τoυς και κατάφερε να της ψιθυρίσει αυτό που για χρόνια έκρυβε καλά μέσα της : Το «σ’αγαπώ».
Τα μάτια της Α. είχαν πλημμυρίσει από δάκρυα… πώς μπορούσε στ’αλήθεια να θέλει να γλυτώσει από όλα αυτά; ΄Ηταν η ζωή της, ήταν ο ίδιος της ο εαυτός…
«Σταματήστε τη διαδικασία!», φώναξε κλαίγοντας, «δε θέλω να σβήσω το παρελθόν μου, το μόνο που ήθελα ήταν να μη με πληγώνει πια Το αγαπώ το παρελθόν μου !»
Μετά σιωπή. Στην οθόνη εμφανίστηκε το ακόλουθο μήνυμα:
« Η διαδικασία ολοκληρώθηκε επιτυχώς…και τώρα θα σας αποκαλύψουμε κάτι: όσο και αν έχει προχωρήσει η τεχνολογία είναι αδύνατον να σβήνει το παρελθόν.Στόχος είναι να καταλάβει το άτομο ότι δεν πρέπει να στοιχειώνεται από αυτό, αλλά να το χρησιμοποιεί σαν οδηγό για το μέλλον, που έρχεται πολύ γρήγορα και έτσι γρήγορα χάνεται αν δεν το ζούμε. ΄Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Μη φοβάσαι να ζεις. Kαι τα καλά και τα άσχημα….»
Ξαφνικά η Α. ένιωσε την ακατανίκητη επιθυμία να φύγει μακριά από το σκοτεινό δωμάτιο…άρχισε να τρέχει γρήγορα νιώθοντας πιο ήρεμη και δυνατή από ποτέ… ακολουθώντας κάποια φωτεινά βέλη έφτασε στην έξοδο, μια πόρτα που έγραφε «ζωή»….Την άνοιξε, και ύστερα φως.
Ξύπνησε απότομα αλλά με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ψυχικής ευφορίας.
« Πάντα νόμιζα ότι η ζωή μου με κυνηγά…ήρθε η ώρα να την κυνηγήσω εγώ», σκέφτηκε αναλύοντας το συμβολισμό της τελευταίας σκηνής του ονείρου..
Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι.Άνοιξε το παντζούρι. Ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό αν και ήταν καταχείμωνο. Άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά στο δρόμο σα να ήθελαν να προλάβουν κάτι πολύ σημαντικό. Στ’αυτιά της έφταναν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών από το διπλανό σχολείο. « Να μια όμορφη μέρα», σκέφτηκε και στα χείλη της ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο.
(Πηγή: www.theinsider.gr)
Πόσες φορές δεν έχουν ευχηθεί πολλοί άνθρωποι να υπήρχε ένας τρόπος για να «σβήσουν» από τη μνήμη τους όλα όσα τους πλήγωσαν στο παρελθόν και εξακολουθούν να τους πονάνε;
Η Α. ήταν ένας από τους ανθρώπους αυτούς, γύρω στα 40, έχοντας βγει πρόσφατα από έναν αποτυχημένο γάμο και άνεργη εδώ και λίγους μήνες.΄Ενιωθε άχρηστη σε όλους τους τομείς έχοντας χάσει παντελώς το ενδιαφέρον της για ζωή.
Δεν ήταν ότι δεν είχε ανθρώπους γύρω της, αλλά αισθανόταν ότι κανένας δεν μπορεί να την καταλάβει. Οικείο συναίσθημα για πολλούς από εμάς. Αδρανής και κλεισμένη στον εαυτό της, άλλοτε κατηγορούσε τους άλλους και άλλοτε την ίδια για τις επιλογές της. Βασική αιτία του κακού θεωρούσε το παρελθόν της και επιθυμούσε όσο τίποτα να το εξαφανίσει από τη μνήμη της.
΄Οταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στη μηχανή της λήθης (ή delete-ο-μηχανή στην ιντερνετική γλώσσα) η χαρά της ήταν απερίγραπτη! ΄Ηταν ένας σκοτεινός θάλαμος με μια τεράστια οθόνη στο βάθος και κουμπιά από κάτω, σα γιγάντιος Η/Υ. « Κοίτα που και για να ξεχάσεις ακόμα χρειάζεσαι την τεχνολογία!», σκέφτηκε. Ξαφνικά ένα μήνυμα εμφανίστηκε στην οθόνη: « Καλωσήρθατε στη μηχανή της λήθης. Μπορείτε να μπείτε σε αυτή τη διαδικασία μόνο αν είστε πραγματικά σίγουρος/η. Αν είστε πατήστε το πράσινο κουμπί».
« Φυσικά», είπε και το έκανε δίχως δεύτερη σκέψη. Δεύτερο μήνυμα ακολούθησε:
« Παρακαλώ κλείστε τα μάτια σας τώρα και σκεφτείτε όλα τα άτομα εκείνα και τις καταστάσεις που θέλετε να σβήσετε οριστικά… Προσοχή γιατί η ενέργεια αυτή θα είναι αδύνατον να αναιρεθεί.΄Εχετε όσο χρόνο χρειάζεστε».
Η καρδιά της Α. χτυπούσε σαν τρελή… Επιτέλους η στιγμή που περίμενε είχε φτάσει. « Θέλω να σβήσω τον Χ. γιατί……., εκείνη τη χρονιά γιατί, τους μήνες που έμεινα σε εκείνη την επιχείρηση γιατί…….την Κ. γιατί…εντάξει», είπε ανοίγοντας τα μάτια.
Νέο μήνυμα στην οθόνη: “ Η διαδικασία προχωρά ομαλά…παρακαλώ για τη συνέχισή της να παρακολουθήσετε το παρακάτω video…”
« Άλλο πάλι και τούτο», σκέφτηκε καρφώνοντας τα μάτια στην οθόνη…
Και ξαφνικά το παρελθόν της άρχισε να ζωντανεύει…παρακολουθούσε δικές της στιγμές από το παρελθόν με τα άτομα που ήθελε να διαγράψει, τον εαυτό της σε καταστάσεις που ήθελε να ξεχάσει αλλά…τι περίεργο! Φαινόταν ευτυχισμένη!
Μπορεί με τον πρώην σύζυγο να μην είχαν αίσια κατάληξη αλλά ζήσανε κάποια χρόνια όμορφα. Η προηγούμενη εργασία της δεν ήταν ιδανική αλλά μέσω αυτής γνώρισε τη Σ., την κολλητή της φίλη μέχρι και σήμερα. Ακόμα και η σοβαρή ασθένεια της μητέρας της που ευτυχώς ξεπεράστηκε δεν έμοιαζε πια με κατάρα, αφού για πρώτη φορά ήρθαν τόσο κοντά οι δυο τoυς και κατάφερε να της ψιθυρίσει αυτό που για χρόνια έκρυβε καλά μέσα της : Το «σ’αγαπώ».
Τα μάτια της Α. είχαν πλημμυρίσει από δάκρυα… πώς μπορούσε στ’αλήθεια να θέλει να γλυτώσει από όλα αυτά; ΄Ηταν η ζωή της, ήταν ο ίδιος της ο εαυτός…
«Σταματήστε τη διαδικασία!», φώναξε κλαίγοντας, «δε θέλω να σβήσω το παρελθόν μου, το μόνο που ήθελα ήταν να μη με πληγώνει πια Το αγαπώ το παρελθόν μου !»
Μετά σιωπή. Στην οθόνη εμφανίστηκε το ακόλουθο μήνυμα:
« Η διαδικασία ολοκληρώθηκε επιτυχώς…και τώρα θα σας αποκαλύψουμε κάτι: όσο και αν έχει προχωρήσει η τεχνολογία είναι αδύνατον να σβήνει το παρελθόν.Στόχος είναι να καταλάβει το άτομο ότι δεν πρέπει να στοιχειώνεται από αυτό, αλλά να το χρησιμοποιεί σαν οδηγό για το μέλλον, που έρχεται πολύ γρήγορα και έτσι γρήγορα χάνεται αν δεν το ζούμε. ΄Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Μη φοβάσαι να ζεις. Kαι τα καλά και τα άσχημα….»
Ξαφνικά η Α. ένιωσε την ακατανίκητη επιθυμία να φύγει μακριά από το σκοτεινό δωμάτιο…άρχισε να τρέχει γρήγορα νιώθοντας πιο ήρεμη και δυνατή από ποτέ… ακολουθώντας κάποια φωτεινά βέλη έφτασε στην έξοδο, μια πόρτα που έγραφε «ζωή»….Την άνοιξε, και ύστερα φως.
Ξύπνησε απότομα αλλά με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ψυχικής ευφορίας.
« Πάντα νόμιζα ότι η ζωή μου με κυνηγά…ήρθε η ώρα να την κυνηγήσω εγώ», σκέφτηκε αναλύοντας το συμβολισμό της τελευταίας σκηνής του ονείρου..
Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι.Άνοιξε το παντζούρι. Ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό αν και ήταν καταχείμωνο. Άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά στο δρόμο σα να ήθελαν να προλάβουν κάτι πολύ σημαντικό. Στ’αυτιά της έφταναν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών από το διπλανό σχολείο. « Να μια όμορφη μέρα», σκέφτηκε και στα χείλη της ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο.
(Πηγή: www.theinsider.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου